علی محمد دستغیب که به مدد استفاده از لقب دستغیب توانست به مجلس خبرگان راه یابد و پس از اظهارنظرهای ضد انقلابی خود و در حالی که اعضای خبرگان مصمم به اخراج وی از این مجلس بودند، به مدد التفات رهبر معظم انقلاب در مسند نمایندگی این مجلس باقی ماند، در ماه‎های فتنه به عنوان یکی از مراجع تقلید ساختگی اهالی فتنه به ایفای نقش پرداخته است.

 

در همین زمینه نشریه 9 دی در شماره اخیر خود با انتشار گزارش مفصلی، به بیان نسبت علی محمد با شهید محراب سیدعبدالحسین دستغیب پرداخته و بنا بر پاره‎ای گزارشات محلی، از احتمال تغییر فامیل این خواهرزاده شهید محراب از "عزیز سربی" به دستغیب خبر داده است. در این گزارش با نقل خاطراتی از شهید محراب آیت الله دستغیب به ارسال نامه ایشان به آیت الله مشکینی و شکایت از  اقدامات مخوف باند علی محمد در استان فارس اشاره شده و به نقل از یکی از نزدیکان شهید محراب، از تهدید آن مرحوم مبنی بر ترک شیراز در صورت ادامه اقدامات علی محمد در دادستانی فارس خبر داده شده است. در ادامه این گزارش را می خوانید: 

 

 

  ظهور در یک ظهر تابستانی

یک روز تابستانی سال 1387 بود که دو ادعای دوم خردادیها، نگاه تحلیلگران سیاسی را به خود جلب کرد. نخست؛ «در انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری تقلب خواهد شد!» دوم؛ «دفتر علی محمد شیرازی با ایجاد یک پایگاه مجازی و انتشار رساله عملیه وی، او را مرجع، معرفی کرد.»

 

طبیعی بود که از ابتدا کشف ارتباط مشخص بین «ادعای زودهنگام تقلب» و «ادعای ظهور یک مرجع تقلید» ساده نبود. "آیا اعطای انبوه لقب «آیت الله» و «مرجعیت» خط سیاسی مشخصی را دنبال میکرد؟ چند روز پیش از آن هم از اعلام مرجعیت «بیات زنجانی» گزارشهائی منتشر شده بود. همزمان رسانههای اجنبی با ولعی تمام، لقب «آیتالله» را به "محمد موسوی خوئینی ها"، "محمد موسوی بجنوری"، "حسین موسوی تبریزی"، "محمد تقی خلجی"، "فاضل میبدی"،"مصطفی محقق داماد" و "محسن کدیور شیرازی" و... اعطا میکردند.

 

«خط سیاسی» دریافت کنندگان این القاب، مشخص بود همه در سلک جناح اصلاحطلب بودند. همان جناحی که «ادعای زودهنگام تقلب» را نیز مطرح میکرد. پیوند دو ادعای «تقلب» و «مرجعیت دستغیب» 10 ماه بعد بر همگان عیان شد. افق این دو ادعا را پژوهشگرانی که از پیوندهای نانوشته گروهکهای همسوی چون «تبهکاران زنجیرهای» و «مهدی هاشمی معدوم»، «مجمع موسوی خوئینیها»، «سازمان بهزاد نبوی» و... مطلع بودند، حدس میزدند. 

 

 

علی محمد بن علی اکبر بن علی محمد بن هدایت الله در ?? اسفند ???? در شیراز به دنیا آمد. او خواهر زاده شهید محراب آیت الله سید عبدالحسین دستغیب است.  

 

هواداران وی در پایگاه مجازی او نکاتی را برای معرفی او ذکر کردهاند که قابل توجه است. از جمله در بخش زندگی نامه وی، با ارائه شجرهنامهای، نسب وی را از طریق خاندان جلیل دستغیب به زید ابن امام زین العابدین میرسانند. اما برخی گزارشهای محلی درباره نسب وی روایت دیگری را ادعا میکنند و میگویند وی در نسب، اسم و حتی صنف، به خاندان جلیل دستغیب مرتبط نیست. بلکه وی فرزند "عزیز سُربی" است که پس از تغییر نام خانوادگی خود قصد بهره برداری از نام خاندان دستغیب را دارد. 

 

به نظر میرسد باید برای نقد رفتار افراطی اطرافیان آقای دستغیب به روایتهای مستند تکیه کرد. برای ادای حق مطلب در خصوص نسب وی به پایگاه مجازی آیت الله سید علی اصغر دستغیب، استناد میکنیم. این پایگاه در آبان ماه 1388 نوشت: 

 

«شهید بزرگوار... سید عبد الحسین دستغیب... دو همشیره داشتند که یکی از آنها با آقای سید علی اکبر دستغیب و دیگری با آقای عزیز سربی ازدواج کردند. مرحوم سید علی اکبر دستغیب و مرحومه سیده همدم (نصرت الشریعه) دستغیب پسر عمو و دختر عمو بودند... و حاصل ازدواج ایشان سه پسر- آقایان سید علی محمد، سید محمد و سید علی اصغر- و یک... دختر است. حضرات آیات سید علی محمد و سید علی اصغر دستغیب هم اکنون نمایندگان مردم فارس در مجلس خبرگان رهبری هستند... بنابراین آقایان فوق الذکر هم از جهت پدری و هم از جهت مادری از سادات میباشند. مرحوم  آقای عزیز سربی سید نبود و فقط همسر ایشان از سادات دستغیبی بودند، بعدها بعضی از فرزندان ایشان فامیل خود را از سربی به دستغیب تغییر دادند، لذا آنان از سیادت برخوردار نیستند.» 

طرفداران علی محمد دستغیب در پایگاه او، وی را [تنها] مصداق ظهور مرجعیت پس از 80 سال در خاندان دستغیب قلمداد کردهاند. در واقع وی را سرآمد دیگر فضلای این خاندان شریف و حتی شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب، معرفی نمودهاند. (دستغیب دات آی آر. زندگینامه).   

 

در این مقال قصد مقایسه مقام علمی دیگر فضلای این خاندان جلیل با وی را نداریم. اما پرهیز او از برگزاری یک مناظره که بارها از سوی افرادی چون حجت الاسلام انجوی نژاد مطالبه گردید و بی پاسخ ماند، نکته قابل تاملی است.  

 

علی محمد دستغیب، از نوجوانی با ارشاد دائی خود شهید دستغیب به دروس حوزوی روی آورد.

 

 

در جریان انقلاب اسلامی و نیز سالهای دفاع مقدس، دو مسجد در شیراز کانون فعال جوانان انقلابی بود. یکی مسجد «شیشهگرها» که با هدایت آیت الله شیخ عبد الحسین حائری شیرازی(ره) و سپس فرزندش آیت الله محی الدین حائری فعالیت میکرد و دیگری مسجد «آتشیها» بود که بعدها مسجد قُبا نامیده شد.

 

امامت مسجد اخیر با آیت الله سید ابوالحسن دستغیب - دائی دیگر علی محمد دستغیب - بود. وی در سال ???? ش. امامت این مسجد را به علی محمد سپرد. در این شرایط گروهی تفرقه افکن با سوء استفاده از رقابتها و هیجانات جوانان انقلابی این دو مسجد، کوشیدند توانائی شگرف این دو سنگر توحیدی را مضمحل سازند. 

 

این تکاپو با تلاش شبکههای مخفی جاسوسی برای نفوذ در میان گروههای انقلابی و اضمحلال یا انحراف آنها ابعاد وسیعتری به خود میگرفت. با این وصف انقلاب اسلامی در سایه تفضلات الهی و مجاهدتهای حضرت امام(ره) و ملت انقلابی ایران به پیروزی رسید. بدیهی بود که بخش هائی از بازماندگان نامکشوف شبکههای جاسوسی، ارتباطات خود را با محافل انقلابی  تداوم بخشیدند تا فرصتهای مقتضی را برای مهار انقلاب اسلامی در یابند. 

 

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، علی محمد دستغیب مسئولیتهای مهمی را در استان فارس بر عهده گرفت. وی مدتی "سرپرست پادگان هوابرد شیراز" و نیز "سرپرستی حزب جمهوری اسلامی در فارس" بود. با حکم آقای منتظری به عنوان «رئیس دادگاه انقلاب استان فارس» و همزمان مسئولیت نمایندگی وی را در دانشگاه شیراز عهدهدار شد. وی سپس به مجلس خبرگان رهبری راه یافت. برای حضور در انتخابات اولین دوره این مجلس، اجتهاد وی از سوی چند تن از جمله جلال الدین طاهری- امام جمعه مستعفی اصفهان- تائید شد.

 

 

مناصب علی محمد دستغیب پس از انقلاب اسلامی، به "اطرافیان" وی میدان عمل وسیعی داد. زمانی که وی در دادگاه انقلاب بود، "اطرافیان" زد و خوردهای شتابزده وسیعی را به نام برخورد با ضد انقلاب و خوانین منطقه در پیش گرفتند و به تسویه حسابهای شخصی و تصاحب املاک و اموال مردم پرداختند. تندروی آنها، شکوائیههائی را در پی داشت و موجبات نگرانی شهید دستغیب را فراهم آورد. آیت الله شیخ علی موحدی در این خصوص میگوید:  

 

«سید علی محمد دستغیب در سال 1360 قاضی دادگاه انقلاب بود که گروهی از عناصر چپ دور او نفوذ کرده بودند و کارهای خلافی از جمله گرفتن زمینهای مردم را انجام میدادند که باعث ناراحتی و نگرانی شهید دستغیب شد و ایشان چند بار به سید علی محمد دستغیب تذکر دادند ولی او قبول نمیکرد و به راه خودش ادامه میداد.» 

 

موحدی شهادت شرعی میدهد که شهید دستغیب از فعالیت افراد مسجد قبا و خواهرزادهاش، راضی نبود و به آنها هیچ گاه روی خوش نشان نمیداد. آن شهید، با تداوم رفتار ظالمانه اطرافیان علی محمد دستغیب، طی نامهای خطاب به آیتالله مشکینی- مسئول وقت گزینش و اعزام قضات - خواستار برکناری وی از دادگاه انقلاب شد. موحدی که خود حامل این نامه بوده، تصریح میکند:

 

«من نامه را به قم بردم و وقتی نامه را به آیت الله مشکینی دادم ایشان پس از خواندن نامه گفتند که آقای عبدالحسین دستغیب (شهید آیت الله دستغیب) از عملکرد سید علی محمد دستغیب در دادگاه شیراز ناراحت هستند و تهدید کردند که اگر ایشان را تعویض نکنم از این جا(شیراز) میرود. سید علی محمد دستغیب وقتی از این واقعه اطلاع پیدا کرد زود استعفا داد و به مکه رفت.» 

 

چندی بعد سید عبدالحسین دستغیب، در 18 آذر 1360 در حالی که ریاست حوزه علمیه فارس، نمایندگی حضرت امام خمینی(ره) در این استان، امامت جمعه شیراز و تولیت آستان مقدس حضرت شاهچراغ را بر عهده داشت، به شهادت رسید. 

 

آیا بین شهادت سومین شهید محراب و باندی که در اطراف علی محمد نفوذ کرده بودند، رابطه ای برقرار بود؟ در پی شهادت او، اطرافیان علی محمد دستغیب امیدوار بودند وی به جای دائی خود به عنوان نماینده حضرت امام(ره) در استان و امام جمعه شیراز منصوب گردد. اما آیت الله محی الدین حائری شیرازی به این مقام برگزیده شد. تولیت آستان مقدس حضرت شاهچراغ نیز پس از شهید دستغیب از سوی حضرت امام(ره) به آیت الله سید مهدی دستغیب-برادر شهید دستغیب- واگذار گردید. 

 

این انتصابات، باند مخوف اطرافیان علی محمد دستغیب را تا حدودی ناکام ساخت. اما چنانکه خواهیم دید آنها از مجرای دیگری برکشیده شدند.

 

فعالیتهای علمی و آموزشی دستغیب، محمل مناسبی برای تحکیم موقعیت اطرافیان وی بود. آنها با تکیه بر خلا نظارت بر تاسیس و مدیریت مدارس علمیه استان، به توفیقات قابل توجهی نیز دست یافتند.  البته موقعیت علمی و معنوی آیت الله شیخ حسنعلی نجابت شیرازی(ره) و برخی دیگر از فضلای شیراز نیز بیش از آن بود که علی محمد دستغیب در فارس موقعیت ممتازی داشته باشد. 

 

در سال 1368 ش. آیت الله نجابت، دارفانی را وداع گفت و پیکرش در جوار مضجع شهید دستغیب آرام گرفت. "اطرافیان" علی محمد دستغیب، وی را به گونهای وارث علمی و فقهی آیت الله نجابت توصیف کردند. 

 

از سال ????  و همزمان با رحلت آیت الله نجابت وی به توصیه "اطرافیان" به تدریس خارج فقه و اصول نیز پرداخت. بازسازی مسجد قبا، تاسیس کتابخانه باقر العلوم(ع)، اداره مدارس علمیه ابوصالح(عج)، مکتب الاخلاص، بیت الزهراء(س)، امام صادق(ع) - در بخش گویم از توابع شهرستان شیراز- فعالیت آموزشی-فرهنگی وسیعی را برای اطرافیان دستغیب مهیا میساخت.  

 

آنها پذیرش الگو، سرفصلها و هدایت مرکز مدیریت حوزه علمیه قم را رد میکردند و شعار "استقلال مدارس علمیه خود از نفوذ حکومت" را سر میدادند.  آیت الله شیخ علی موحد عضو شورای ناظر بر حوزههای علمیه استان فارس در این باره میگوید:

 

«کسانی آمدند از این خلاء موجود در تاسیس مدارس حوزههای علمیه استفاده و طلبه هایی را جمع و مدارسی را تاسیس کردند و عقیده دارند که خودشان هم باید حاکم بر سیاستهای این مدارس باشند و تقریبا وضع حوزه علمیه سید علی محمد دستغیب اینگونه است و میخواهد خودش حاکم بر مدارس باشد. نماینده حوزه علمیه قم برای بررسی وضعیت حوزه علمیه وی به او مراجعه کرده و ایشان گفتند زیر بار مصوبات حوزه علمیه قم نمیروند.» 

 

اینگونه بود که طی سال گذشته حاصل نظارت گریزی "اطرافیان" علی محمد دستغیب  را در آشوبهای مهیب و تهاجمهای خونبار به مردم روزهدار در روز قدس عیان گردید. 

 

میتوانیم برای آشنائی بیشتر با دستغیب، خود را جای فتنه گران گذاشته تا ببینیم وی چه نقشی را میتوانست برای فتنهگران ایفا کند. 

 

صفحات تاریخ را به 8 سال پیش بر میگردانیم. در خرداد 1381 هاشم آغاجری، با توهم "خود لوتر پنداری"! طی سخنانی به ساحت مقدس ائمه هدی(س) و مراجع عظام اهانت کرد.  گروهک بهزاد نبوی-سازمان منافقین انقلاب اسلامی- به جای اینکه عضو خود را برجای خویش بنشانند، طی بیانیهای به حمایت از او برخواست. در پاسخ به این اقدام،  "جامعه مدرسین حوزه علمیه قم" طی اطلاعیهای "سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی" را فاقد مشروعیت توصیف و متدینین را از همکاری با آن برحذر داشت. این گروهک که خود را با بحران مشروعیت مواجه دید، برای انحراف افکار عمومی، ایجاد یک شوک خبری در امت اسلامی را تجویز کرد. 

 

در پاسخ به تجویز این گروهک، "جلال الدین طاهری" طی اعلامیهای "در اعتراض به نظام"(!) از امامت جمعه اصفهان استعفا داد. 

 

با استعفای طاهری، بازماندگان باند «بیت منتظری-سید مهدی هاشمی معدوم»، دست به آشوب در اصفهان زدند. اما مردم انقلابی اصفهان با حضور حماسی در صحنه، چشم فتنه را کور کردند. 

 

در حالی که انتظار میرفت طاهری مانند جمع کثیر مجتهدان جامعه مدرسین و علمای بزرگ به دفاع از اسلام و حقیقت تشیع برخیزد در اقدامی وارونه به دفاع از جسارت آغاجری برخواست! چند روز بعد "مصطفی تاجزاده" گفت: «خوب با طاهری، حالشون رو گرفتیم! ما چند تا از این عروسکها داریم. اگر بازم سر به سرما بذارن یکی دیگه، رو میکنیم!»

 

 

آیا بین گروهکهای همسو و نیمهمخفی «سازمان منافقین انقلاب»، «تبهکاران زنجیرهای شیراز»، «بیت منتظری-مهدی هاشمی» و... یک ارتباط انداموار و سازمانی برقرار است؟! بگذارید اطلاعات موجود را مانند قطعات یک جورچین(پازل) کنار هم بچینیم؛

 

1. دستغیب، با حکم آقای منتظری، رئیس دادگاه انقلاب فارس شد.

2. «تبهکاران زنجیرهای شیراز» با تکیه بر موقعیت او در دادگاه انقلاب، به مصادر اموال و املاک مردم، تسویه حسابهای شخصی و سیاسی و... پرداختند. وی به انتقاد شهید دستغیب اعتنائی نمیکرد و پس از مکاتبه ایشان با آیت الله مشکینی و در آستانه برکناری، استعفا داد. آیت الله دستغیب به شهادت رسید. 

3. مدارس علمیه دستغیب، تحت چتر مدیریتی «تبهکاران زنجیرهای شیراز»، نظارت حوزه علمیه قم را برنتافتند. در سال 1387 و همزمان با ادعای زودهنگام احتمال تقلب در انتخابات 1388، علی محمد دستغیب اعلام مرجعیت کرد.

4. طاهری که گروهکهای همسو او را یک عروسک میدانستند، با تائید اجتهاد، دستغیب را به حضور در مجلس خبرگان تشویق کرد. بیانیهها و خطابههای دستغیب در مقام عضو مجلس خبرگان و مدعی مرجعیت، آتش فتنه 1388 را شعلهور میساخت.

5. در فتنه 88 و به ویژه در روز قدس-همان روزی که گروهکهای همسو و قبائل فتنه شعار «جمهوری ایرانی» و «نه غزه نه لبنان...» سر دادند، "اطرافیان دستغیب" تحت چتر مدیریتی «تبهکاران زنجیره ای شیراز»،  با آلات قتاله، قمه و... به جان مردم روزهدار شیراز افتادند.

به نظر میرسد؛ ارتباط انداموار «این چند گروهک نیمه مخفی» و چتر مدیریتی آنها بر علی محمد دستغیب تا حدودی روشن شد. 

 

 

لقب مرجعیت دستغیب، بیش از عضویت او در خبرگان، برای قبائل فتنه جاذبه داشت. اما «تبهکاران زنجیره ای شیراز» پیش از فتنه 88 نیز علی محمد دستغیب را بر «جمل» مینشاندند. 

 

در پائیز 1377، و در آستانه برگزاری انتخابات سومین دوره مجلس خبرگان رهبری، آقای منتظری طی سخنانی که به بهانه 13 رجب ایراد کرد، خاتمی را به صفآرائی در برابر ولایت فقیه تشویق کرد. سپس با نقش آفرینی گروهکهای همسو  در اصفهان، قم و تهران، غبار فتنهها برخواست. جهتگیری مشخص فتنه، همانند سخنان منتظری علیه ولایت فقیه بود. 

 

قبائل فتنه، با غوغاسالاری میخواستند نظارت کارآمد و موثر شورای نگهبان را در انتخابات، بی اثر کنند و عروسکهای خود را به خبرگان بفرستند. البته آنها به تعداد کافی، افرادی که مجتهد تلقی شوند، نداشتند. بنابراین گروهکهای همسو، در کنار حملات مستقیم به ولایت فقیه، با شعار «لزوم تخصص گرائی در خبرگان» میگفتند؛ باید تعدادی فن سالار و متخصص که ضرورتی هم ندارد، مجتهد باشند(!)، به خبرگان راه یابند. از اهداف دیگر آنها، حذف آیت الله مشکینی از ریاست خبرگان سوم بود. 

 

با این وصف انتخابات سومین دوره مجلس خبرگان رهبری با دقت نظر شورای نگهبان و هوشیاری مردم برگزار و در اولین اجلاسیه خبرگان دوره سوم که در اسفندماه 1377 تشکیل شد آیت الله مشکینی مجددا به ریاست این مجلس برگزیده شد. 

 

در همین شرایط، دستغیب در 10 اسفند 1377 نامهای خطاب به مقام معظم رهبری نوشت که محتوای آن همصدائی معنادار وی را با گروهکهای همسو نمایان میسازد و اهداف فضای ملتهب پائیز 1377 را روشن میکند: 

 

«حضرتعالی توجّه دارید که هر دو دسته ... ارادتمند شما بوده و... در صدد ضربه زدن و یا آشوب نیستند. اما بنا بر مصالحی... استعفای بعضی از متصدّیان امر در زمان حضرت امام(ره) را پذیرفتید و به تدریج اینطور وانمود شد که عنایت سرکار عالی به گروه دیگر بیشتر است که قهراً در جریانات پیش آمده... یک قشر... از عرصه سیاست کنار شدند و تا حدّی مردم از اندیشه و تجربیات آنان محروم گردیدند. تا اینکه به دعای حضرتعالی مردم از همه قشر در انتخابات دوم خرداد 76 شرکت کردند و به رئیس جمهور... رأی دادند و شما هم تنفیذ فرمودید... عدّهای ... جهت خبرگان شرکت کردند که... با اجراء نظارت استصوابی بجز معدودی بقیه برکنار شدند... حقیر در نامههای متعدّد به محضر شریف نوشتم که... دستور شرکت در انتخابات را به ایشان بدهید که مثل اینکه صلاح ندانستید، و بالاخره آن عدّهای هم که مورد قبول واقع شدند انصراف دادند که... این بار هم حقیر طی نامهای به محضر شریف خواستار شدم که عنایت کنید آقایان انصراف خود را پس بگیرند، دیگر اطّلاع ندارم که نظر شریفتان چه بوده و چه شد.»

 

وی سپس با فهرستی از ادعاها که به دروغپردازیهای گروهک «بیت منتظری-مهدی هاشمی معدوم» و مکاتبات جسارت آمیز آقای منتظری به حضرت امام(ره) نزدیک است، میافزاید:

 

«گزارش دهنده از... کنترل تلفن و یا رخنه در مجالس خصوصی... شنیده شده که بعضاً با ارعاب و ضرب که به عنوان تعزیر قلمداد میشود، اقرار گرفتهاند... در هر شهری که امام جمعه و نماینده ولیفقیه قدرت بیشتری پیدا کرده ... مخالفین خود را به نام «ضدّ ولایت فقیه» به دادگاه کشانیده... شنیده شده که مایه اصلی نظرات ردّ صلاحیت کاندیداها (در انتخابات مجلس خبرگان) از طرف شورای نگهبان همان گزارشات... است که... مبنای حکم نمیتواند باشد.... در بین طلّاب و فضلاء و علماء خوانده شده به دادگاه ویژه، افراد باطناً صالحی هستند... بالاخره قدرت... دست شما است و آنچه سزاوار حاکم قدرتمند اسلام است، عفو و بخشش است بالاخص نسبت به کسانی که همسنگر شما بودهاند... توجّه دارید که نظارت بر کار منصوبین حضرتعالی که به آنها قدرت حکم و مال و سپاه و ارتش سپردهاید بسیار لازم است.» 

 

در این مجال بنای نقد نفصیلی محتوای این نامه را نداریم اما به دو نکته کفایت میکنیم. نخست آنکه استفاده مکرر از تعابیری مانند «شنیده شده، گزارش شده، قلمداد میشود، بعضاً و...» و بدون اشاره صریح به مصادیق و مستندات، تأثیرپذیری نویسنده از دروغپردازان را تقویت میکند. دوم آنکه اساسا «تبهکاران زنجیرهای شیراز» در دوران ریاست علی محمد دستغیب در دادگاه انقلاب استان فارس، آن قدر از همین دست اقدامات که مورد نقد اوست مرتکب شدند که شهید دستغیب در نامهای به آیت الله مشکینی خواستار برکناری وی از این مسئولیت شد.

 

 

در دولت خاتمی، عرصه مدیریت گروهکهای همسو(بهزاد نبوی و...، مجمع موسوی خوئینیهاو...، تبهکاران زنجیرهای شیراز و...) بود. آنها مستقیم یا از طریق اعمال مدیریت در سایه و از طریق یک قائم مقام و معاونان وابسته به خود، وزیر و سازمان مربوطه را با خود همساز میکردند. با همین رویکرد عربسرخی در معاونت وزارت بازرگانی، رمضانپور در معاونت وزارت ارشاد مهاجرانی، تاجزاده در معاونت وزارت کشور، موسوی لاری در معاونت پارلمانی ریاستجمهوری و بعد در وزارت کشور، حجاریان(مظفری) و تاجیک در ریاست جمهوری، سلامتی در وزارت کار، حجتی در وزارت کشاورزی، علی ربیعی(عباد)  و... جای گرفتند.

 

دری نجف آبادی، آخرین گزینه مطلوب مدعیان اصلاحات بود که به وزارت اطلاعات رسید. آنها برای مدیریت سایه در این نهاد "سید مصطفی کاظمی" با نام حقیقی "سید مصطفی موسوی نژاد" اهل ارسنجان فارس، را در نظر گرفته بودند. او عضو شاخص «تبهکاران زنجیرهای» و چهره پنهان هواداران علی محمد دستغیب بود که به عنوان قائم مقام معاونت امنیتی وزارت اطلاعات برکشیده شد.

 

موسوی نژاد، از نوجوانی به مسجد آتشیها(قبا) آمد و شد داشت. پس از کناره گیری علی محمد دستغیب از دادگاه انقلاب فارس به سبب ارتباط وثیقی که از دهه 1350 با سازمان منافقین انقلاب اسلامی(گروهک نبوی) داشت به نهادهای امنیتی راه یافت، تا مدیرکل اطلاعات استان فارس شد. در زمان حضور وی در این مقام- فاصله نیروهای حزب اللهی مسجد آتشیها (طرفداران علی محمد دستغیب)-مسجد شیشهگرها(هواداران آیت الله حائری شیرازی نماینده ولی فقیه در استان فارس، شدت گرفت. 

 

در جریان انتخابات ریاست جمهوری هفتم، موسوی نژاد به شدت برای توفیق خاتمی تلاش کرد و در مقابل آیت الله حائری شیرازی را حامی رقیب خاتمی قلمداد نمود و فضای سنگینی را علیه نماینده ولی فقیه در استان فارس پدید آورد. وی پس از حضور در وزارت اطلاعات برای تخریب چهره حائری شیرازی در جریان انتخابات خبرگان دوره سوم و نیز حذف وی از مقام نمایندگی ولی فقیه در فارس زحمت زیادی متقبل گردید. رویکردی که تا سالهای اخیر "طرفداران دستغیب" در جریان انتخابات چهارمین دوره مجلس خبرگان رهبری نیز در پیش گرفتند.  

 

در پائیز 1378 چهار قتل در کشور رخ داد. در پی وقوع این قتلها، وزارت اطلاعات در ?? دی ???? طی اطلاعیهای با امضای دری نجف آبادی وزیر وقت اعلام کرد: 

 

«وزارت اطلاعات بنابه وظیفه قانونی و بهدنبال دستورات صریح مقام معظم رهبری و ریاست جمهوری، کشف و ریشهکنی این پدیده شوم را در اولویت کاری خود قرار داد و... موفق گردید شبکه مزبور را شناسایی، دستگیر و تحت تعقیب و پیگرد قانونی قرار دهد و با کمال تاسف، معدودی از همکاران مسئولیت ناشناس، کجاندیش و خودسر این وزارت که بیشک آلت دست عوامل پنهان قرار گرفته و در جهت مطامع بیگانگان دست به این اعمال جنایتکارانه زدهاند، در میان آنها وجود دارند.»

 

کارشناسان مسائل جنائی در یک مثل صنفی، میگویند: «باید متهم را از میان کسانی که بیشتر سود را از جنایت برده اند، جستجو کرد!» از همین منظر میتوان دریافت که هدف کشتن این افراد که به تعبیر مقام معظم رهبری "دشمن بی ضرر بودند"  تضعیف اقتدار ولایت فقیه و خدشهدار کردن حیثیت نظام اسلامی بود. زیرا انتشار خبر قتلها،ولایت فقیه و نظام اسلامی را آماج تهمتها و اتهامها قرار داد. 

 

گروهکهای همسو و قبائل فتنه، رسیدگی به پرونده این قتلها، را بهانهای برای گروکشیها و تضعیف بیش از پیش نهادهای امنیتی کشور دیدند و افراد متعددی از جمله شخصیتهائی که دیگر هیچ مسئولیتی در نهادهای امنیتی نداشتند را به عنوان متهم معرفی کردند. در نتیجه "دری نجف آبادی"  در ?? بهمن ماه 1378 از وزارت اطلاعات کناره‏گیری کرد. زمان استعفای او قابل توجه بود. در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی(گروهک بهزاد نبوی)، "مجمع موسوی خوئینیها" و "تبهکاران زنجیرهای شیراز" به کف مطالبه خود که حذف دری نجف آبادی بود دست یافتند.

 

اما متهم اصلی این قتلها که بود؟ چندی بعد سعید امامی(اسلامی) از عوامل با سابقه و به حاشیه رانده شده وزارت اطلاعات به طرز مشکوکی جان سپرد. چه متهمی بهتر از یک جسد که نمیتوانست  از خود دفاع کند؟ بنابراین عاملان و آمران قتلها، پرونده اتهامی همه قتلها را زیر بغل او گذاشتند و از طریق روزنامههای زنجیرهای وی را به عنوان متهم اصلی معرفی کردند تا به اصطلاح قضایا را جمع و جور کنند. مرگ سعید امامی، در 30 خرداد 1379 واقع و روز بعد اعلام شد. اما یک متهم جدی قتلها، موسوی نژاد(کاظمی) بود و سازمان قضائی نیروهای مسلح، رسماً نام وی را در کنار "مهرداد عالیخانی"، "خسرو براتی" و سعید امامی، چهار عامل اصلی قتلها معرفی کرد.